Wanneer de regenwolken zuchten
onder hun eigen zwaar gewicht,
het gras als nederig ter aarde buigt
en de doodskreet van een duif
– door buizerd snel gegrepen -
het ruisen van het riet verstomd,
wanneer de regen regen geselt
net zoals toen het water
al het land verslond,
wanneer velden noch wegen
te vinden zijn
en alles huilt en alles…..
Pijn.
Dan is er toch de regen nog
en wolken die zuchten,
een nieuwe duif komt uit het ei,
het riet verkiest te ruizen,
het gras zich strekt
de weg toch weer
de zon toch weer
verschijnt in blauwe luchten
haar schijnsel soepel plooiend
op bergen ver en glooiend.
© Teunisbloem, 2020