U bent hier

Zonder weer

Het incident waardoor wij samen kwamen

- het verkleden van seizoenen in een zomerjurk -
bracht ons beiden verder dan we wilden.

De aanvang leek reeds lang vergeten,
maar fantoomde toch in elk vervolg
in die zin dat
de storm, de sneeuw en zelfs de grillen
ondraaglijk licht bevonden werden.

(We waren immers wars van dieptezicht,
of was het hoogtevrees waarop we ons beriepen?)

Een beetje cliché was al genoeg,
zoals jouw adem in mijn borstjesdal,
of mijn vinger langs jouw navel naar beneden naar…
Enfin, voldoende, telkens weer,
om ons geslagen door de zon
en van elkaar te wanen.

’t Is pijnlijk wachten nu jouw schoot vertrok
maar toch nog meer dan ooit
m’n billen warmt tot gloei zo heet
en blaren me ervan weerhouden
elders te gaan zitten.

© Marijke Verstraeten, 2005