Fluitende vogels, De gure wind in mijn oren
Verstopt in de struiken, niemand die mij kan storen
Terwijl de bladeren vallen, de wind begint te stoppen met huilen
Blijf ik altijd nog schuilen,
Verstopt in de struiken
de geur van de bloemen, de geur van het gras
mijn angst is het enige dat ik op dit moment nog kan ruiken.
schuilen om niet geconfronteerd te worden met mijn problemen, schuilen voor gevaar, schuilen voor iets dat mij van binnen kapot maakt
En weet je wat mij nog het meest raakt?
Dat ik mij achter de struiken verstop, verstop omdat ik geen vrede met mijzelf kan vinden, mijzelf niet kan accepteren en mezelf wil kwijtraken
En tegelijkertijd wil ik mijzelf terugvinden.
Hoewel ik mijzelf niet kan accepteren is het belangrijk om over mijzelf te waken
Zodat ik de mogelijkheid heb om mijn zoekgeraakte puzzelstuk te kunnen vinden, om vervolgens met die zoekgeraakte puzzelstuk mijzelf in evenwicht te brengen
Terwijl de wind weer begint te schreeuwen, de bladeren blijven vallen, heb ik de keuze gemaakt om mijzelf niet meer te verstoppen, mijn vechtlust is groter dan al mijn angsten.
Ik begin te rennen
Mijn ogen tranen door de wind, mijn ogen tranen van blijdschap en laten mijn masker verdwijnen
Ik ruik de de geur van de bloemen, de geur van het gras en voel de zon fel in mijn ogen schijnen