Als je tachtig bent met een lijf
dat krom en stijf
een ruggengraat herbergt
waaraan spaakbenen en ellepijpen
kletterend hangen,
heb je nog maar één verlangen
en dat is tijd.
Tijd om te kijken naar het dek van wolken
dat de zon en maan verbergt.
Tijd om op hen te letten
die de wereld bevolken
met hun strenge wetten
waarvan één
“de wet van de sterkste”
de ergste is.
Om dat te begrijpen
naast de zin en waanzin
van de tien geboden
die een mens beletten
gelukkig te zijn,
smeek ik de goden
geef mij nog eens tachtig jaar.
© Marijcke Cauwe, 2017