U bent hier

Mona

haar billen boenen zachtjes alle jaren
in de walnoot waar hij elke ochtend
cornflakes met melk eet
dan speelt zij Grote Dame
veegt de kruimels uit zijn ogen
slaat het ei stuk op de randen
van haar ziel
vangt hij weer haar tranen
in het zonlicht van het water
zijn onbegrip dat klotst bij elke kus
en de schoenen van zijn vader
met de Mickey Mouse-neuzen
wachten netjes op het kraken van de deur
hij houdt grommend wel de wacht
bij haar enkels en tuurt stiekem
naar de vlekjes zon die bleven
haken in haar rok

dan trekt de schaduw in,
zij wachten
zij en haar jongen vol planeet

© Lorelei Meerling, 2004