Er was een tijd hiervoor
Dat ik me niet schuldig voelde
Wanneer ik moest lachen
Of genoot van mijn eten
Dat het leven normaal was
Iets wat er altijd zou zijn
Vanzelfsprekend
Er was een tijd hiervoor
Dat ik me druk kon maken
Om kleine dingen
Rommel, het weer, wat trek ik aan
Niets is meer hetzelfde
Sinds jij bent gegaan
Schuldig dat ik leef
En jij elders bent
Zo had het niet moeten gaan
Schuldig dat ik vergeet
Soms als ik slaap
Net wanneer ik wakker word
En een paar seconden vrede heb
Maar dan met een klap besef
Dat het leven niet meer vredig is
En de pijn naar binnen sluipt
Als een monster die zijn tanden in mijn ziel zet
En niet meer loslaat
Tot de slaap het wegjaagt
Naar de rafelige schaduwranden van het onbewuste
Waar het zit te wachten
Hijgend en kwijlend
Tot het weer kan toeslaan
En de tanden in mijn ziel zet
En niet meer loslaat
Tot de slaap het wegjaagt
© Peter Slis, 2019