Autisme Spectrum Stoornis.
Dat is het ‘echte’ label dat ik kreeg.
Twaalf jaar geleden.
Specifiek: MCDD.
Dat is dan weer geen ‘echt’ label.
MCDD hangt wat rond in bushokjes en tunneltjes. Maar heeft nooit een veilig plekje gekregen in de DSM.
Hoe moet iemand met een Autisme Spectrum Stoornis omgaan met een rondhangend labeltje?
Krijgt zo iemand óók nooit een veilig plekje?
Een praktisch veilig plekje of een veilig plekje fysiek in zijn of haar hart?
Ik heb nooit een veilig plekje gekregen. Praktisch gezien dan. Fysiek in overvloed.
Mijn ouders zijn er voor me en steunen me door dikke muren en dunne afrasteringen.
In beide gevallen breken ze ermee.
Mijn ouders geven mij al dertig jaar fysiek een plekje. En nu, na dertig jaar vechten, lijkt er óók een praktisch plekje te komen.
Al die dertig jaar was er geen praktisch veilig plekje voor deze ‘MCDD-er’.
Niet in de DSM, niet in de samenleving.
Ook ik heb wat rondgehangen in bushokjes en tunneltjes.
Schuilend voor de regen.
Om tien uur ’s avonds de nachtopvang in, om acht uur ’s ochtends de nachtopvang uit.
Tsja, het was in ieder geval gestructureerd ‘waar autisten toch zo van houden’.
Het is de GGZ die een rondhangend labeltje maakt, het is ook de GGZ die zwervende hulpzoekers maakt.
Praktisch verloren.