Op het plein der mensheid
Beweegt zij zich langzaam voort
Gelijk een marionet
Met snijdende draden doorboort
Onder zachte, gladde huid
Een tikkende tijdbom
Helse stemmen klinken luid
Maar niemand kijkt om
Een orkaan
Woedt in haar
Geen uitweg
Dan
Uit de verte
Een aanreikende hand