De man van de buurvrouw is dood.
De buurman.
Op 33.
En ook de moeder van de buurman
van drie deuren verderop.
De buurvrouw.
Op 41.
Lepeltje, de teckel op 23
leeft nog.
Al wordt hij oud.
En er is een wachtrij.
Een denkbeeldige lijn vol oude mensen.
Als je geluk hebt,
kun je hier komen wonen.
Nog voor de dood.
Dat zei de buurvrouw.
Op 37.
Wier man ook nog steeds leeft.
Al heeft zij hem wel al eens
moeten reanimeren.
Ik heb naar buurvrouw 39
voorts niet gevraagd.
Het werd pas officieel
een seniorenflat
toen ik destijds vertrok
uit nummer 35.
Het laatste jong
heengegaan.
Het zet tot denken aan.
Sinds men daar officieel
oud werd verklaard,
is men spontaan begonnen
dood te gaan.
© Sabrina van Raat, 2019