U bent hier

Nachtvlinder

Als de dood door mijn tuin waart,
zal ik je bezoeken,
zal ik mijn duister met je delen,
zullen we liegen als een liefdespaar:
ik over jouw, jij over mijn gebreken,
tastend naar een diepere waarheid.

Als de dood door mijn tuin waart,
hecht ik onze wonden aan elkaar.

Maar nu het me goed gaat,
is het genoeg dat je aan me denkt
en ik aan jou af en toe,
fladder ik graag nog een beetje alleen
tussen gedachten aan vrede
en de bevlekte wereld,
verstuif ik liefde en luister,
speel ik mezelf in het eenzame avondlicht
dat verlossing aan verdoolden brengt.

Als de dood door mijn tuin waart,
word ik de vrouw uit mijn schaduw,
die zich bevrijd om jouw liefde klemt.

© Charlotte Canoy, 2018