Heel langzaam drijft ze weg. Het is volkomen stil.
Er is geen lucht om haar geluid te dragen.
Haar mond beweegt, alsof ze nog wat zeggen wil.
Het is te laat, ze kan me niets meer vragen.
Nog even rust haar blik op mij, kijk ik naar haar.
De ruimte tussen ons begint te scheuren.
Haar wereld en de mijne scheiden van elkaar,
en ik verlies mijn glans en zij haar kleuren.
Het laatste wat ik van haar zie: dat ze ontsteld
begint haar nieuwe wereld te verkennen
waar alles nieuw is. En het heeft nog geen gevoel.
En ook bij mij is alles nieuw. De tafel, stoel
heeft geen herinneringen meer. Ik ben een
nieuwgeborene, maar feitelijk al uitgeteld.
© Gijs Smit, 2018