Cursus na cursus heb je met haar doorsnuffeld,
achtpotigen stoer met je pootje geplet,
uren met haar in de zetel geknuffeld,
en je territorium tegen de snor afgezet.
Op het aanrecht heb je kookgerief sluw beslopen
met het jachtinstinct van een ongetemd ras.
Wanneer het je toch met gekletter kon ontlopen
miauwde je haar dat jij het niet was.
Haar eerstgeborene en allerbeste vriend,
twee titels die je hoog in het vaandel droeg.
Je had haar schoot dubbel en dik verdiend
en ook de rust waar je laatst om vroeg.
Vaarwel Poenki.
© Sebastian Wouters, 2018