Ik zie de laatste stralen avondzon
door de roze verbleekte gordijnen glippen
Ooit waren ze net zo rood als jouw fel gestifte lippen
Mijn rug leunt zwaar tegen jouw favoriete stoel
De rozenprint net zo versleten als jouw geheugen
Na jaren zaaien, oogst ik nu een leeg gevoel
In deze kamer
vijf hoog achter, zonder balkon
stopt jouw leven, zonder sorry of pardon
Terwijl het binnen zachtjes regent
en ik naar adem snak,
stop ik de laatste restjes van
jouw bewogen leven
in een grote grijze vuilniszak
© Nienke Oesterholt, 2019