U bent hier

C'est toujours la même rengaine

De voetstappen zijn ten einde raad
nabij een verlaten dorpsstation
en een grens die niemand ziet.
Verveling zaait er ’t roekeloze zaad
van dovenetels en woekerend ongediert’.
De voetstappen zijn ten einde raad
door snerpende zondagse treinen –
komt het eindelijk tot liberté suprême?
De voetstappen zijn ten einde raad,
echo’s in ’t niemandsland van zovele dagen,
van eerste herfstwind en laatste groene blaren,
die een tergend deuntje herhalen.

© Bruno Roussel, 2020