Toen je op reis ging vertelde je me hoe zeer je ernaar uit keek.
Ik zag de twijfel in je ogen zwemmen.
Je moest je vertrouwde omgeving verlaten en dat voelde als
een zuignap die aan een autoruit werd onttrokken.
Met het nodige plastieken geluid vandien.
Je zei me dat je gedwongen werd
in een andere omgeving aan het raam gezogen te worden
en hoe dat net als bij een zuignap in het begin
maar niet lijkt te lukken.
Toch gaf je je na enkele pogingen over, tot je helemaal ergens anders hing,
als een zuignap aan een ander autoraam.
Helemaal gehecht. Jouw zoveelste overgave.
Je dacht dat je geleerd had afscheid te nemen, dat je er goed in was
maar toen het moment kwam om terug te keren
naar je vertrouwde omgeving waar je altijd gehangen hebt,
leek het onmogelijk los te laten
waar je aan vasthield.
Je wist hoe zeer je moeder je in haar armen wou sluiten, maar jij hing nog gezogen aan een ander.
Je had je helemaal overgegeven en nu moest je weer loskomen.
Ze trokken je los
het ging sneller dan verwacht en je deed alsof je het leuk vond,
maar ik kon de afstand zien die er was
gecreëerd tussen jou en mij
totdat je weer als een zuignap
aan je gewoonlijke autoraam gezogen zou worden.