Zon, je bent een warme hand op de ronde buik
van moeder aarde. Met de eerste stralen beroer je teder
de besneeuwde bergtoppen om uiteindelijk
als een lang verbijde in de vallei
beneden te geraken.
Iedere morgen opnieuw begroeten wij elkander, aangenaam
verrast elkaar weer te zien, om vervolgens des avonds
weer afscheid te nemen in tranen: ginds
verdwijnt de geliefde uit zicht
aan de roodbehuilde hemel.
En elk voorjaar streel je weer de kou uit mijn gewrichten,
strijk je over mijn gezicht, doe je me de ogen toeknijpen
van louter levensplezier. Lichtjaren ver sta je
hoog in het heelal, je schijnt zo dichtbij
als je daalt achter de kim.
Dansend kom je op over het water, je verzilvert
wolkenranden, je smelt het winterse ijs, je verlicht de maan,
je doet het zaad in de akker ontkiemen en met
je warmte doe je het kleinste kevertje
nog een waar genoegen.
Maar is het mogelijk o levensster, dat je op zult zwellen
tot een rode reus over vijf miljard jaar om de blauwe
sluier van planeet aarde te verschroeien en
afgekoeld te eindigen als een witte
dwerg; potentiële super-nova?