Zomaar aan de punten
van het oude ijzeren hek
hangt een gieter, groen, van plastic
een teken van mijn zoontje
ik noem hem Thomas Samuel Dieter
naast het grasveld staat een boomhut
met rood en geel geblokt gordijn
een slot van hout
zachtjes aai ik één zo’n splinter
maar ik zeg niet dat ik van hem hou
het wordt avond en weer morgen
en in geen velden en geen wegen
is mijn kind te zien vandaag
ergens voel ik mij verloren,
speelt hij hier niet graag?
dan zal ik niet wachten
het gebeurt zoals het gaat, zegt men
maar vannacht steek ik de lamp aan
in de kamer waar zijn speelgoed staat
© Judith Lengkeek, 2018