Zonder uitweg,
bevind ik mij in een nieuwe start.
Kon alles maar verdwijnen,
alles. Allesbehalve een idee van iets beters.
Ik loop achter wat ik niet grijpen kan
leegte, mensen zijn leegte vol schuld.
Zonder uitweg,
een nieuwe onverkende plaats,
plaatsmaken voor fouten en inkervingen als
redenen om te klagen om mij heen.
Zijn armen waren zoet gemaakt met honing om mij
als een uitzichtloze beer te vangen.
Gevangen. Gewoon de schakelaar indrukken en de vrije mens gevangen nemen om
rust en eenzaamheid te openen in een ruimte vol angst.
Steeds dat zelfde sluimerende monster achter mij aan.
Nergens veilig, nergens.
Niks kan bestaan.
De uitweg vind ik na een lange reis over wateren vol schuld en spiegels.
Reflecties die niet van mij zijn maar juist alternatieven dichtbij.
Op zoek naar perfectie en volmaaktheid van een idee dat rondhuppelt tussen de eilandjes van langerhans.
Daar zal het beter zijn. Daar.
Ik loop weg van de narigheden om mij heen, ze achtervolgden mij.
Ik vlucht, ik loop, ik ren
maar bots op mijzelf
omdat ik het ben
Ik vlucht van alles, maar eigenlijk vlucht alles van mij.
Behalve ik.
Ik die niet zonder mezelf vluchten kan.