He-enk, het is weer zo laat!
De koeien staan op je te wachten
Het wordt tijd dat je ze melken gaat!
Henk, achter het hooi, geeft geen antwoord, doet zijn
schone, blauwe boerenkiel rustig dicht en
plakt een namaaksnor op zijn gezicht.
Hij vindt in de zak van zijn zwarte broek
een zakdoek, zo aan 't eind van de week 't is geen schone meer,
maar ach, 't kan nog wel een keer.
He-enk, heb je mij gehoord?
De koeien staan te wachten
Maak je nu een beetje voort?
Henk reageert nog niet, hij wordt in vijf minuten tijd
een Monet, Van Gogh of Rembrandt Van Rijn.
Och, hij vindt toneelspelen toch zo fijn.
Uit het hooi haalt hij nog een zelfgemaakt palet
en een oude dikke kwast.
Hij loopt wat heen en weer om zich in te leven
en dan haalt hij alles uit de kast…
Henk, toe dan toch!
Ga nu melken!
De beesten wachten nog!
Henk is Henk niet meer, hij zit in zijn rol en
bedenkt zijn eigen tekst:
Oh, Josefien, jij mooie meidtie,
Iek bin weg van jou, jij -ebt mij elemaal be-ekst!
Oh Josefien, jij bint die model, iek al zo lang zoek,
iek wil jou skielderen, skielderen uit elke -oek
Mijn kwasten, zij zullen dansen op die doek
Die verf, die kleuren, die rood, die blauw, die geel
zij zullen vechten op die plankie voor penseel
Oh Josefien, iek bin zo blij, iek ben zo eel, eel ...
Henk Bakman, wat is dit nu weer voor onzin?
Wat zie je eruit! Hou eens gauw op met dat toneel!
Haal die snor van je lip, ruim de rommel op,
Wij gaan melken, ik zie je direct op de deel!
Henk is stil, verwijdert de snor, hij is geen schilder meer,
Hij moet melken, terug in zijn andere rol maar weer.