‘Vergeet je haar niet te vlechten’, zei m’n moeder voor het slapengaan. Morgen zullen de krullen in de ochtend me naar nieuwe wendingen leiden
En ik dacht na over
creativiteit, naïviteit, stommiteit, naarstigheid
en hoe het begon als een woord geplakt op
een gevoel
dat ik eraan moest beginnen de woorden te laten rijmen op mijn zinnen
ik zal beter worden dacht ik
ik moet beter worden dacht ik
het begeven op het grote podium tussen voor mij onbekende schrijvers als Tolstoj en Flaubert maakte me krankzinnig
maakte me leergierig
hoewel Flaubert forceren enkel leidt tot overspel tussen poëzie en proza of het nutteloos bedenken van lege woorden die moeten passen in een boek
ik weet nog goed hoe het begon te bruisen binnenin toen binnen alles was wat we hadden
in 2020
en de wereld stilstond toch bleef draaien en we enkel werelden creëerden met eigen gedachten
Moet ik echt mijn stem laten horen tussen al dit geschrevene; ik las in een magazine dat als je doorhebt het geen zin heeft
maar het nog steeds zo ontzettendgraag wilt
doe het dan toch (en ook omdat Nathalie Goldberg zegt dat schrijven in ons menselijk DNA zit)
ik verwachtte: een geniaal idee en een droom
‘Vergeet je haar niet te vlechten’
‘waarom?’
‘omdat je ouder wordt’