U bent hier

Op een middag

Op een middag mocht ik mijn nieuwe ik zien.
Hij was negen en maakte een papegaai met ministeck,
precies wat ik ook deed toen ik negen was.
‘Volkomen identiek,’ zei de wetenschapper,
‘alleen de vingerafdrukken zijn verschillend.’

Die avond, in de badkamer, bekeek ik lang en aandachtig mijn vingers.
Daarna duwde ik ze in de huid van mijn bovenbenen,
van mijn billen, van mijn zij.
Ik streelde zachtjes mijn ogen, mijn wangen, mijn kin.
Mijn hele lichaam nam ik op in mijn vingertoppen,
want daarin bevindt zich mijn ziel.

© Gijs Smit, 2018