Ik ben mijn fiets, ik ben mijn schoenen,
ik ben de weg waar ik op rijd.
Ik ben mijn fiets, ik ben mijn schoenen,
ik ben mijn hart waarmee ik naar de wereld kijk.
Wie zit daar? Hoog in de molen,
ik zie een vogel op het wiek.
Ik voel mijn haar, ik voel mijn longen,
ik voel de wind in mijn gezicht.
Ik ben mijn fiets, ik ben mijn schoenen,
ik ben de weg waar ik op rijd.
Ik ben mijn fiets, ik ben mijn schoenen,
ik ben mijn neus die het verse gras opsnuift.
Twee kleine paardjes langs een slootje,
een groene wereld om mij heen.
Ik voel de aarde, ik voel het leven,
dat door mij heen ruist vol geluk.
Ik ben mijn fiets, ik ben mijn schoenen,
en ik weet niet waar naar toe.
Want dat is onbelangrijk,
zolang ik maar zie wat ik doe.
© Elise van der Wal, 2018