U bent hier

Nachtberen

Als de kleuren uit de dag verdwijnen
de klok zichzelf opnieuw uitvindt
stapt het kind in een grotere jas
klaar voor het jachtveld van de nacht.

Ze waant zich ongezien en ongekend
achter dicht gestucte lagen, onaantastbaar
en onaangetast de ongeschonden huid.
Argeloos struint ze langs de zelfkant van de stad.

Thuis woelt een moeder zich door de tijd.
Liggend in bed kijkt ze de dag naar voren
haar oren hunkeren naar het kraken van de trap
en de fluisterende stem: ‘ik ben er weer’.

Dan - eindelijk valt de voordeur met een zucht
van voorlopige verlichting stevig in het slot.

De moeder en het kind sluiten de ogen, laten
het staartje nacht geruisloos overgaan in de dag.

© Marjan Leunissen, 2023