De tsunami slokt me op en braakt me kokhalzend weer uit over het desolate strand
Gure wind kerft zijn naam in mijn fragiele huid
Klamme klodders zand kleven aan mijn naakte lijf
Ik voel
Maar ook weer niet
Ik ben
Of was
Ik weet het niet
Zure regen klettert neer op mijn karkas
Verblindt gapende wonden
Breidt een drassige deken om mijn lijf
Lost mijn ziel op
Nacht
Serene golven likken mijn wonden schoon
De ochtendzon masseert mijn gehavende huid
Een zachte bries blaast weer leven in mijn ziel
Ik denk dat ik weer voel
Ik denk dat ik weer ben
Ik denk dat ik weer leef
Of niet
© Patricia Meulemans, 2021