De laatste zorg is zorgvuldig gegeven
Haar ogen gesloten, de mond veel te strak
Ligt ze daar, ontdaan van het leven
Handen gevouwen, ligt ze maar
In mijn verwarring is er ook mijn ongemak
Ik mis een Halo, een krans die ze zo verdiende
Of is het mijn wens die ik haar nooit heb vervuld
Mijn herinnering aan haar bezorgde blik
Die o zo vaak leidend in de mijne priemde
Sturend op wenselijkheid van dat ogenblik
Mijn puberale stormen onderging met geduld
Daar ligt ze dan, ik kan er niet langer tegen
Vluchten kan nu, je bent er toch niet meer
achtervolgd met wat ik had willen zeggen maar heb verzwegen
kijk nog snel even om, je te zien voor een laatste keer
nu ik dit schrijf heel veel later, waarom ik toen brak
Geen Halo, geen krans, die mond veel te strak.
© Adri Smits, 2018