Met warme hand bestreelt hij zacht de grijze lijnen,
die nog resten - maar allang niet meer verhullen -
van de schoonheid van haar weelderige krullen
en hij weet, zolang ze leeft is zij de mijne.
Wanneer ze opkijkt, ziet ze heimwee en verdriet
in trouwe mannenogen en op afgemeten
ingetogen toon laat hij haar ongelogen weten
dat hij heel veel om haar geeft. Ze kent hem niet.
Hij zucht en denkt terug aan het verleden en
die mooie zomerdag, waarop de liefde werd verklaard.
Want ondanks alles vindt hij het de moeite waard
en geeft de liefde voor zijn vrouw hem duizend redenen
te zorgen, ookal is degeen hij liefhad niet gebleven.
Niet haar lichaam, maar de geest heeft het begeven.
© Nando, 2019