De bloemen gooien de haren los,
hopend op erkenning.
Allen in hun eigen wereld,
dezelfde fundering ontgroeiend.
Een zwerm kraaien speelt voor postduif
sinds geen woord zijn doel meer raakt.
Ze roepen:
'Niks is meer vergankelijk dan het moment.
Daar waar de sporen van de waarheid nog vers zijn.
Het moment,
welke wij alleen maar achteraf durven aan te kijken.
Het moment,
welke wij keer op keer vermoorden in onze poging tot begrip.
In onze moordlust huist haar vergankelijkheid.
In onze moordlust huizen wij,
in harmonie de rest.
© Aaron Visser, 2018