Wat een lelijk mens dacht ik
Terwijl wij toevallig ontmoetten
Ik behoor tot de mooie mensen
Bedacht ik mij trots
Totdat ze mij in de spiegel liet kijken
Mijn aanzicht moeilijk te aanschouwen
Ze draaide de spiegel naar zichzelf
Een grootse glimlach kwam tevoorschijn
Met haar warme blik en zachte stem
zette ze ons gesprek voort
Met elk woord schudde ze mijn gevoel
Met elke stilte aaide ze mijn hart
Zij toonde mij begrip
Zij verschafte mij wijsheid
Ik reed wat verward richting huis
Langzaam kwam er een zeker besef
Ik draaide de binnenspiegel
En wat zag ik daar
Er verscheen een grote trotse lach
Ik voelde mij ineens intens gelukkig want
IK HAD MET HET MOOISTE MENS OOIT GEPRAAT!!!
© Thijs, 2018