Ze lacht, giert, likt zachtjes aan de deuren.
Dan haalt ze uit vanuit de duisternis.
Harder, steeds harder.
Een hoorspel,
onafgebroken aandachtig luisteren.
'Wie ben jij, wie denk jij te zijn?'
Hoor ik haar buiten vragen,
een wrange glimlach op haar lippen.
Zelfs haar zachtste fluisteren is
zoveel sterker dan ik zou kunnen dragen.
Overgave eist ze.
Een tijdloos bestaan in deze donkere cocon.
Totdat ze eindelijk haar aandacht verliest
en met een onverschillige blik over haar schouders
haar reis voortzet.
Langzaam openen we onze ogen,
openen we de luiken die ons beschermden.
Om met een huilend hart
haar nonchalante ravage
te aanschouwen.
© Anna Lautenbag, 2017