U bent hier

Dichter in m'n dikke jas

Soms moet men leren leven
met zijn onrustig bloed,
met lege flessen om de wereld
te begrijpen als voorgoed
toch niet het einde duidt.

In dromen zonder geluid
sterft onze liefde bijna
aan de zwiepende bomen
de staalgeslepen wind bijt
de reeën terug het bos in.

Hoor hoe de taal tintelt
dichter in mijn dikke jas
er wordt op de tast geklokt
wat steeds meer weg zal vallen
gulzig door de winter opgeslokt.

In elke richting strekt zich
het vast verstrijken van de herfsttij
we krassen op het nachtblauwe ijs
een grafiek met drie assen:
schoonheid, geluk en tijd.

© Dick van Welzen, 2018