De één verfrist zijn oksels met een roller,
een ander pulkt bedachtzaam in zijn neus.
Een derde zit te denken, maar niet heus.
De laatste schenkt zijn koffiemok wat voller.
Op tafel ligt een paar ontspannen voeten.
De klok tik rustig naar het nieuwe uur,
zo komt er langzaam voortgang, op den duur.
Men spreekt hier verder niet zo snel van ‘moeten.’
Dan springt er een omhoog en roept: ‘Ik heb ‘t!’.
De rest kijkt hem verschrikt en vragend aan.
Maar hij valt stil voor hij erover rept
en gaat weer zitten met een flauw gebaar.
Gerustgesteld kan men weer verdergaan
en komt volgende week weer bij elkaar.
© Pieter Theunissen, 2021