Je zwaait vanuit de rij en toont me fier je zwemdiploma,
maar ik ben weer afgeleid, waardoor ik net te laat zie
dat je sip je blik afwendt en dan maar zwaait naar oma.
En je twijfelt aan hoe trots ik ben op deze topprestatie.
Je schatert om mijn dreigement je bij je lurf te pakken,
daarna ren je keihard weg, een spel dat nooit verveeld.
Je huilt wanneer ik tracht een pleister op de wond te plakken.
Hard heb ik je laten vallen, want er werd te ruw gespeeld.
En wanneer ik met mijn blote voet een legoblok verpletter
val ik even uit mijn rol, gebruik ik woorden die niet mogen.
Dan besef ik veel te laat dat jij me volgt tot op de letter,
met angstvallige vertwijfeling in grote kinderogen.
Vadervaardigheid of leren hoe de dingen horen,
ik ben bang dat het te laat komt, want alras word jij geboren.