Had ik al verteld dat ik mijn oren sloot
toen ze zeiden: Wees blij, want alles wordt weer nieuw.
Dat mijn hoofd tot barstens toe steeds weerwerk bood
tegen schoon en opgeruimd en fris gepraat.
Hoe kan een verstandig mens nu ooit geloven
in snoeien doet groeien? In winterklaar?
Je hakt toch ook geen armen, benen af,
opdat een mooier lichaam mag ontstaan.
Het is de harde zon die de verbeelding doodt.
Het oude licht biedt zoveel meer verhalen.
Het zwakke haast voorbije mag bestaan.
Bruine bladeren, door de winter niet verteerd,
eindeloos diverse kreukellijnen;
er zijn er zoveel die ik niet gezien heb nog.
© Gijs Smit, 2019