Ooit was ik je muze
je inspiratie voor verbetering,
een reden om goed te doen
Althans, dat zei je me
En dat ik prachtig was
dat alles wat ik aanraakte,
wat ik mijn aandacht schonk
spontaan iets mooier werd
Je zette me op een voetstuk,
omdat je wist dat de val vanaf die hoogte,
die overweldigende, ongekende hoogte
het allerhardst zou zijn.
En dan zou jij er zijn
om wij weer op te vangen
en ik, onwetend dat jij het was die me zo had laten vallen
ik zou je eeuwig dankbaar zijn.
Of dankbaar.. nee, niet dankbaar
Jij leeft niet voor de dankbaarheid
Enkel en alleen afhankelijkheid
zorgt dat jij je onoverwinnelijk voelt.
En afhankelijk was ik
lange tijd zat ik vast
in de draaikolk van jouw grillen
Tot ik alleen nog maar kon zinken, verdrinken
Alles in mij wat jij beroerde
veranderde in de lelijkste gedaante
Het donkerste zwart
tot ik dacht dat ik het was
Ik, die geen goed bot
in mijn hele lijf bezat
In dat met haat gevulde lichaam
waar voor een hart geen ruimte was.
En toen ik langzaamaan
doordraaide in de draaikolk van jouw grillen
Kon ik mezelf niet meer vertrouwen
wist ik niet meer van de waarheid
Totdat je me te hard liet draaien
en jezelf daarin verloor
Voor een paar minuten stond het water even stil
en ik zag hoe helder het al die tijd al was
Dus zwom ik door dat veel te diepe water
aan de kant stond iedereen te wachten
De mensen die me lief zijn, met uitgestoken hand
Mijn redding aan de waterkant
Nu, zoveel jaren later
droom ik nog vaak van dat water
maar bang ben ik niet meer
want ik weet ik ben veilig
veilig aan de waterkant.