Zo liep ik daar met ingehouden adem
door een zwijgend landschap dat mij veel verweet,
een oude boer die op een merrie reed,
zijn blauwe schouders krom, zijn blik gericht over het veld
waar ooit soldaten schreeuwend stierven
en waar de mist diep in mijn longen zonk
totdat ik half verdronken vogels zag en één werd met de grond,
zo liep ik daar, zo was het net of ik het allemaal begrepen had,
zo kwam de oude boer weer op mijn pad
en deelden wij zijn brood en geruchten uit die tijd
totdat hij verder ging en ik terug naar nu verdween,
terug naar duidelijke onverschilligheid.
© Ina Schroders-Zeeders, 2020