Er staat geen letter hier teveel, dit alles moest ik schillen voor de zekerheid, want ieder woord verschuift de tijd tot waar ik wezen moet. Tot waar ik wezen ben dat duidt en toont.
Een dichter word je niet van zinnen rijgen tot een vers. Bij elke strofe valt een schil tot ik de naakte vrucht kan laten proeven, maar bitter is het rotte vlees dat hier te lang heeft moeten toeven. Neem. Dit is de smaak ontdaan van gif en middel voor de glans. Vraag niet aan mij de pitten weg te gooien.
Het blad weerspiegelt nu nog fraai de wereld om mij heen, totdat het zuur het lemmet verder bijt. Neem vast een hap en proef de klanken, smaak die tintelt tot je oren.
Het is een pen, het vlees verwordt tot inkt en blauw, het rot terwijl mijn wezen omrolt tot een bal.
Mijn schil zal zeker dienst doen als compost.