Ik moet presteren, ik moet moet slagen.
Kon ik het mijzelf maar vragen.
Een hoofd vol gedachten tierend in het rond.
De tijd die voorbij raast al aan aangestoken lont.
De olie staat lek en de wielen zitten stroef.
Herinnerde ik maar mijn vallen voordat ik de putten groef.
Mijlpalen verdrinkend in een zee van venijn.
Terwijl ik mijn weg moet kappen door het woud, volgt de rest de stippellijn.
Een weg vol obstakels, een weg door de mist.
Hopend op een deus ex machina of een stereotype plottwist,
maar het leven is geen sprookje of een rijmend gedicht.
Voor het besef komt, klappen de vallen dicht.
© Nicolay, 2018