Je kijkt haar recht aan
In haar ogen
Tekent de pijn haar tot
Een weerloos hertenjong
De zuil houdt haar kin omhoog
Gebroken vanbuiten en vanbinnen
Maar het harnas houdt haar bijeen
Ze is een vrouw
Vol met in haar huid geklopte spijkers
Om kaders en andere muurdecoratie aan te hangen
Denk je:
Aan de grootste in haar hart
Hang ik mijn mooie woorden
Elke vrouw draagt pijn
De ergste is niet fysiek
De ergste stroomt als een rivier door haar ontblootte lijf
Stroomt vervaarlijk en pulserend tot in elke zenuw
Ik wil haar de kroon geven die ze mist
Met bijpassende robijnen in de kleur van haar
Wangen lippen tepels
Ze is een vrouw
Ze blijft een vrouw
© Iris Mák, 2020