Menig oog heb ik doen schreien,
inspiratie velerlei,
ook aan liefdeloze mensen,
had ik een woord van passie vrij.
Ik noem het inspiratie;
adem van de geest,
maar weet intussen goed
dat het mijn Muzen zijn geweest.
Nu vraagt u mij of ik dit blad,
verkreukt en onbeschreven,
wil vullen met een prachtig woord,
ik ging daarmee akkoord.
Met mijn hoofd in mijn handen,
rusteloos noodlijdend wachten,
op de woorden die niet komen,
verreweg in mijn gedachten.
Ik noem het inspiratie;
adem van de geest,
maar weet intussen goed
dat het mijn Muzen zijn geweest.
De stem van een van hen,
die mij het inzicht gaf,
onzichtbaar aan mijn zij,
maak ik mijn woorden af.
© Heidi van Creij, 2021