Als ik haar zoek kan ik haar niet meer vinden
Verborgen in de plooien van de tijd, die haar komt halen
Begint ze te verdwijnen
Kleiner dan ze was
Omdat ze om het duister in haar hoofd heen krimpt
Ze weegt al bijna niets meer
Alsof het leven dat uit haar verdampt
Veel zwaarder was dan sterven
Soms rijst nog een tentakel van het beest op dat haar heeft verzwolgen
Het breekt de stilte nog voor een keer open
Splinters schitteren in het licht
Ik snijd mijn ziel eraan en lik de wond
Totdat de spiegel zich weer sluit
Met haar erin.
Als ik haar niet zoek is ze overal
Ik zie haar lopen in de regen
Ik hoor haar woorden als ik spreek
Ik ruik haar in het poederige schemer van een groot en stil gebouw
Waarin ze altijd net een ruimte voor mij is
© Gaby, 2018