Met een kruisje op mijn hand
sloot ik een verbond.
Mijn hart ging op slot
en dicht ging mijn mond.
Mijn gevoelens niet meer uiten
werd een wapen in mijn strijd.
Het betekende leven of dood
in mijn kwetsbare kindertijd.
Je verstoppen in jezelf
werd aangeleerd gedrag.
Ik had een narcistische moeder
maar niemand die dat zag.
Munchausen by proxy,
had ik ook onder te lijden.
Mijn moeder wenste mij ziek,
en wist artsen te misleiden.
Ze speelde het goed,
lieve lach op haar smoel.
Maar het breken van haar dochter
was haar motto en haar doel.
Die lieve kleine meid
ging daarom maar op slot.
Pony Lady moest mij troosten,
daar was ik buiten schot.
Het periodiek systeem
werd een uitvlucht voor mij.
Ik leerde alles uit mijn hoofd
al die elementen op een rij!
Sporten deed ik ook,
fanatiek kon ik zijn.
Ik was hard voor mezelf
en negeerde alle pijn.
Ik deed aan Kung-fu
en vocht als een leeuw!
Als het vroor in de winter
trainde ik in de sneeuw.
Ik deelde trappen uit,
slagen in de wind.
Ik versloeg daar heel de wereld!
Ik was een fantasierijk kind.
Het werd voor mij een missie,
met Ninja als mijn doel.
Hard zijn voor jezelf,
dus dood moest mijn gevoel.
De wereld om mij heen
was één groot toneel.
Met moeder die verzekerde:
ik was één teveel!
Emotioneel mishandeld
en psychisch vaak geknakt.
Maar nooit compleet gebroken,
mezelf altijd weer herpakt.
Mede door dat kruisje,
letterlijk op mijn hand.
Dat verbond met mezelf,
daardoor hield ik stand.