Leven en dood
het is raar dat
wanneer het over de dood gaat, je in het verleden praat
zelf in het heden staat.
het is raar dat ik me harteloos voel
niet hatelijk wil zijn, toch drager van die pijn
boosheid zonder doel.
bang dat ik niet de persoon ben die ik wil zijn niet
kan zijn en dit is mijn grootste angst
voelt het fijn hoe je over mijn graf danst?
het is raar dat we zelfs onze eigen neus niet kunnen zien welke realiteit hebben we dan?
we zien niet echt wat we zien
zelfs wanneer bijna nabij voor de deur staat
houden we onszelf voor de gek want: we gaan toch
naar die andere plek?
het is raar dat we “tot morgen” zeggen alsof we de toekomst zelf uitstippelen toch is het nooit helemaal
zeker en ik niet van de snoepjes
kan blijven
Daarom is het raar wat ze zeggen, toch waar wat ze zeggen “Hoop doet leven”