Ik ben het dochtertje van Mohamed.
ik draag papieren vogels met mij mee,
een pop met maar een been, een zee
aan beelden die als golven stuivend,
brekend met losgeslagen krachten
slaan op de kust van mijn gedachten.
Ik ben het dochtertje van Mohamed.
Mijn broer mist net als pop een been.
De stad is dichtgegaan: een oester
van verbogen staal, verbrokkeld steen.
Mijn vogels zijn gekooid en net als ik
getooid met lange veren angst en schrik.
Ik ben het dochtertje van Mohamed.
Mijn vogels zijn verkreukeld en ik krijg
ze denk ik nooit meer glad gestreken.
Mijn pop heeft mij langdurig aangekeken.
Nu slaapt ze en haar ogen blijven dicht.
De dood speelt rond mijn voeten in het licht.
Ik ben het dochtertje van Mohamed.
In een ver koud land wacht hij op mij
en als ik papa weerzie laat ik
al mijn vogels vrij.
Aleppo-Zaandam 2017-2018