Eerst de oxymorons:
Twee theelepels bittere liefde,
Een snufje gezamenlijke eenzaamheid,
100 gram liefdevolle verwaarlozing.
Een flinke scheut onmacht,
Goed roeren, we willen niet,
Dat het onwil wordt.
Vergeet de wanhoop niet,
Zeef de tranen eruit,
Pijn is slecht voor het beslag.
Voeg wat humor toe,
Zolang we lachen,
Ziet niemand hoe hard we huilen.
Tenslotte: een sprankje hoop.
Dan de oven in.
Op 200 graden voorverwarmd.
Brand de woede af.
Et voilà, uw kind is klaar,
Verward, verbitterd,
Enigszins aangebrand,
Maar in de kern:
Dat sprankje hoop.
© Marjolein de Kruif , 2019