U bent hier

Gezocht

het bos omarmt het duister
uilen braken hun sporen uit

ik verschijn in het laatste kwartier
mijn aangezicht geschonden

ver weg drinkt een man zijn bier
droogt een vrouw haar tranen
ik trof hem alleen in de schaduw
er was geen naam voor ons samen

boven mijn hoofd schitteren sterren
die allang niet meer bestaan

onder mijn voeten kronkelen
ragfijne draden
daar waar bomen
met elkaar zijn verbonden

zo vaak probeerde ik te verdwalen
maar het bos heeft me
altijd weer gevonden

© Helma Snelooper, 2020