Tussen miljoenen sterren keek de maan
Hologig in de richting van de aarde
Vrijpostig als een morsige bejaarde
Bleef zij daar onbeweeglijk staan
Zij zag geheimen die een mens bewaarde
Herinnerde een hork er ongenadig aan
Dat wie dacht zijn vrouw te kunnen slaan
Zichzelf tot slot de grondoorlog verklaarde
De zwarte nacht brengt zaken aan het licht
Van groot belang en zwaar gewicht
Die er voor de drommel niet om liegen
De maan geeft donker onheil een gezicht
Het plompe monster raakt uit evenwicht
En ziet de hoop op amnestie vervliegen
© Katja Smit, 2017