Jij bent mijn metropool.
Hoe je licht doet vloeien uit je vingers en
leven geeft aan uitgewoond abstract.
Met je zachte oogopslag adem plaatst
in verf die bevlekte instrumenten van je vingers maakt.
Kronkelweggetjes in je hoofd met architecturale precisie geprojecteerd.
‘Je kan het niet uitleggen’, zeg je,
maar ik zie het.
Ik zie de stad - draaiend rond haar as - twijfelt aan zichzelf.
Pendelaars verdwalen in betonnen sleur,
lijnen verliezen borstelharen aan stenen humeur.
‘Zachtjes, zachtjes’, zeg je, ‘ik kan niet meer.’
Maar ik, ik zie het, ik zie jou:
mijn metropool in kleur
Hoe je forenzen aantrekt met die grote banen rond je hart,
jouw mooiste voorstad kleedt in zilver, goud brokaat,
pracht en praal met fosfor opgehaald.
Je fluistert: ‘Voor jou lieve schat’,
trekt het doek van mijn lijf,
mezelf daaronder, ingesponnen,
bekijk ik zoals de maan jouw straten kust:
Wreed glimmend,
iets weerkaatsend wat geen mens ooit kennen zal,
de achterkant van de wereld, de onzichtbare zon.