Ik weet nog hoe je was,
hoe je je verbaasde over nijlpaarden die ’s nachts door de lucht vlogen,
over stapels boeken die de pijlers van een brug vormden.
Een brug waar hordes sprinkhanen overheen marcheerden,
bereden door jongedames met stropdassen en hoedjes.
Ik weet nog dat je dacht: Als ik ze begrijp,
de nijlpaarden, de boeken, de sprinkhanen, de jongedames,
dan is de wereld van mij.
Ik begrijp ze.
Verwondering schept een wereld die doorloopt tot voorbij de einder.
Kennis maakt de wereld klein.
Ik weet nog dat je mij wou worden.
Maar ik ben jou niet.
Ik ben nog niet jouw schaduw.
© Gijs Smit, 2018