Met een stille symfonie
breidt het Universum zich uit,
door een geplaveid gebied
met kiemen van mutatie
en sterrenstof.
Wouden, jullie hebben mijn zegen.
Het onbetwiste antwoord
van een zeilende maar
verlaten schip—
geeft mij redenen om te zijn.
Wouden, jullie hebben mijn zegen.
Het is wazig hier en halverwege voelt het
alsof het nooit zal eindigen
maar ik zal het halen,
met een glimp van eeuwigheid
en een pasgeboren ziel.
Bronnen die onverwachts
uit de aarde ontspringen en rivieren worden,
stromen die vertakken
en weer bij elkaar komen—
Ik geef jullie mijn zegen.
© Liza Christy, 2019