Bij het oeroude gebouw waar
thans een school haar kinderen
herbergt, is in de buitenmuur
een nis gelaten die uit
grijze steen de lieve vrouwe
stil achter het lover stelt.
Althans, dat dacht ik jarenlang
maar pas keek ik omhoog en
zag ‘Elizabeth’ geschreven
staan. Sindsdien is ze enkel
nog een naam tussen Celebes
en Sint Willibrord, een beeld
tussen het dagelijkse zijn.
Niet alles blijft zoals het
vroeger was. De straathoek is voor
mij van moeder gods ontdaan.
Wie ziet mij nu, vraag ik me af,
Wie waakt er als ik langsfiets?
© Michiel Bakker, 2018